باب سالو در این کتاب بحث های ارزشمندی پیرامون یادگیری ارائه کرده است.
او می گوید: "سعی ما بر این نیست که به دانش آموزان انگیزۀ یادگیری بدهیم بلکه می کوشیم فضاهایی در کلاس ایجاد کنیم که انگیزۀ ذاتی دانش آموزان جلب شود و این کار احتمال شرکت فعالانۀ دانش آموزان را در یادگیری افزایش دهد."
دیگر کتاب های این نویسنده:
------------------------
برش‌هایی از این کتاب:
برش1:
رمــز کــار در زمــان‌بــنــدی بـــود.
معلم یکی دو دقیقه از کلاس را به طنازی‌های ”آرون“ اختصاص داد.
البته یک شرط داشت؛
”آرون“ باید از درسی که به آن روز مربوط می‌شد صحبت می‌کرد.
”آرون“ باید مثل هر هنرمند موفق، ساختاری برای خلاقیتش ایجاد می‌کرد.
همان‌طور که یک غزل باید چهارده سطر داشته باشد، ”آرون“ هم باید خلاقیتش را مهار می‌کرد.
---------------------------
برش 2:
اگر به دانش‌آموزان وقت کافی برای فرآوری اطلاعات داده شود، یاد می‌گیرند به بهترین نحو مفهوم درونی بیافرینند.
در کلاسی که بر پایۀ مهارت‌های اجتماعی استوار است، ممکن است از دانش‌آموزان بخواهید، دربارۀ درسی که آموخته‌اند، دو دقیقه با کناردستی خود صحبت کنند.
اگر نگران خارج‌شدن دانش‌آموزان از موضوع تکلیف باشید، از آنها می‌خواهید تا ابتدا مطلبی بنویسند و بعد آن را یک دقیقه با هم گروه خود در میان بگذارند.
این تغییر ظریف معجزه می‌کند.
---------------------------
برش 3:
اگرچه تمرکز اغلب طرفداران روان‌شناسی کنترل درونی، بر فراهم‌کردن محیطِ آموزشیِ ارضاکنندۀ نیاز است که موجب خودانضباطی می‌شود، اما بسیاری از مربیان در ابتدا تمایل دارند بدانند چگونه بی‌نظمی را به طرز مؤثری مدیریت کنند.
”استیو“ دریــافت که اگــر اصــول روان‌شناسی کنترل درونی را به کار گیرد، می‌تواند خیلی فراتر از یک انضـباط‌دهـندۀ مؤثــر عمـــل کـنــد.
--------------------------
برش 4:
وقتی دانش‌آموزان به این درک می‌رسند که شخصیت‌های خیالی هم، مثل مردم واقعی،
از درون به بیرون انگیزه می‌گیرند، نظرات متفکرانه‌تری پیدا می‌کنند.
دانش‌آموزان کشف کردند که ما از درون تحریک می‌شویم، حتا اگر برداشت‌هایمان به طرز غم‌انگیزی ناقص باشد.